Phonetik met Bassie en Adriaan

Hallo liebe Leser,

Mei, en bijna ook juni, zijn als een sneltrein aan me voorbij gevolgen. Het was een, op de universiteit, drukke tijd, maar ik heb daarnaast ook veel ondernomen. Zo ben ik bijvoorbeeld met Pinksteren nog even (voor de laatste keer) naar huis gegaan. Natuurlijk heb ik ook binnen en buiten Leipzig zelf weer veel gezien. Ik zal proberen een aantal dingen kort te beschrijven.

Zoals ik al vaker heb geschreven, voel ik me inmiddels helemaal thuis in Leipzig. Het centrum is niet zo heel groot, waardoor je alles vrij snel op je duimpje kent. Een medestudent, die ook vaker in Berlijn was geweest, beschreef het als volgt: ‘In Berlijn blijf je altijd een toerist, in Leipzig voel je je gelijk thuis’. Dat is ook hoe ik het zou beschrijven. Daarnaast lijkt het ook wel, alsof ik in het ‘jubileumjaar’ van Leipzig hier ben. Elk weekend is er wel een bepaald evenement dat voor de zoveelste keer gehouden wordt. Zo was er in maart de 25e ‘Leipziger Buchmesse’,in mei de 100e ‘Katholikentag’ en in juni het 25e ‘Leipziger Stadtfest’. Van alle evenementen heb ik, en daar ontkwam je overigens ook niet aan, wanneer je door de stad naar de universiteit liep, wel een glimp op weten te vangen. Het meest ‘verbaasd’ was ik nog wel over de 100e ‘Katholikentag’. Voor de mensen die het, net als mij van tevoren, niets zegt zal ik het even kort uitleggen. De ‘Katholikentag’ is een evenement dat tweejaarlijks, meestal het laatste weekend van mei, in een Duitse stad georganiseerd wordt. Leipzig had de eer de 100e editie te organiseren, waar abnormaal veel mensen op afkwamen. Toen ik het een beetje af had staan kijken, en aan een oudere Duitse man had gevraagd wat er nu precies tijdens dit weekend gebeurt, vertelde hij mij, dat het vooral een ontmoeting tussen katholieken uit heel Duitsland was. Met deze wetenschap liep ik de volgende dag over de Augustusplatz, waar een grote ‘open-air’ kerkdienst plaatsvond. Ik verbaasde me hierbij nog het meest over de vele jongeren van mijn leeftijd, die luidkeels mee stonden te zingen. In Nederland zou dit op de een of andere manier volledig ondenkbaar zijn. Dit soort jongeren zouden in Nederland over het algemeen, en ik beoordeel dat overigens vanuit objectief oogpunt, toch eerder een beetje uitgelachen worden. Ik heb toch überhaupt het idee, dat het geloof in Duitsland nog een belangrijkere rol ‘im Alltag’ speelt. Tijdens het jaarlijkse ‘Bachfest’ werd me ook duidelijk, hoeveel jongeren er nog in klassieke muziek geïnteresseerd zijn. Normaal gesproken is dit ook niet zo mijn ding, maar ik besloot toch maar naar een open-air concert op de Augustusplatz te gaan. Naast het feit dat er qua lichteffecten een groot spektakel van gemaakt werd, beviel ook de klassieke muziek me beter dan gedacht. Het zou ook een ‘schande’ zijn om in de ‘Bachstadt’ niets van zijn muziek gehoord te hebben.

Het is inmiddels alweer een 2 a 3 weken geleden, maar begin juni had ik
mijn fonetiek presentatie, die al weken in mijn agenda omcirkeld stond. Niet omdat ik me er zo op verheugde, maar omdat ik er toch wel wat zenuwachtig voor was. Normaal gesproken heb ik dit nooit, en is stress me onbekend. Het lag er waarschijnlijk vooral aan, dat ik voor het eerst voor een volledig Duitse groep zou spreken. En met een ‘groep’ bedoel ik in dit geval ook echt een groep, aangezien we in het desbetreffende seminar met 70 man zijn. Het was zoals gezegd een fonetiek presentatie. Voor degenen die dit niets zegt; het gaat hierbij om een onderdeel van de taalkunde, dat zich met de spraak bezighoudt. Het was iedereen zijn opdracht, een zelf uitgekozen taal met de Duitse taal te vergelijken. Er moest daarbij gekeken worden, wat typische fouten zijn voor mensen met die taal, die Duits leren. In mijn geval ging het er dus om, iemand met Nederlands als moedertaal te analyseren bij het spreken van de Duitse taal. Ik heb mij daarbij geconcentreerd op de klinkers. Kortom, ik moest, aan hand van spraakopnames van mijn moeder, vader en zusje, gaan analyseren wat typische fouten van Nederlanders zijn die Duits spreken. Ik had alles goed voorbereid, maar zat nog een beetje met de opening in mijn hoofd. Ook tijdens stage probeer ik een opening altijd ‘luchtig’ en soms zelfs wat grappig te houden, zodat het spreekwoordelijke ijs een beetje gebroken wordt. Ik kwam ineens op het idee, mijn twee jeugdhelden in te schakelen, namelijk Bassie en Adriaan. Zij zongen ooit eens een Duits liedje, waarin het ging om een vergelijking van Nederlandse en Duitse woorden. Uitermate geschikt dus voor mijn opening. Ik kon mijn Duitse medestudenten zo laten horen hoe de Nederlandse taal überhaupt een beetje klinkt, en ze zagen gelijk hoe Duitse woorden naar het Nederlands vertaald werden. Al met al ging het prima en kreeg ik zelfs nog een aantal complimenten over mijn (volgens mijn medestudenten) bijna accentloze Duits.

Dan stonden er in mei en juni ook wat reisjes op het programma. Allereerst ben ik met een medestudente een dagje naar Potsdam geweest. Aangezien dit vrij plotseling opkwam, besloot ik ’s morgens vroeg klasgenoot Thomas even te contacteren voor een ontmoeting. Met zijn drieën hebben we uiteindelijk even wat gegeten en gedronken en elkaar even bijgepraat over de stand van zaken. Het is toch grappig, dat je, ondanks dat je op een verschillende plek zit, toch een beetje tegen dezelfde dingen aanloopt. Zowel positief als negatief.

Half juni ben ik ook nog bij Victoria in Heidelberg langs geweest. Er zitten hier een paar Heidelbergers, die me in positieve zin gek hadden gezeurd om er eens naartoe te gaan. Ik heb toen Victoria gevraagd of ze daar tijd en zin in had, en ze vond het prima. Met Leipzig nog in mijn achterhoofd kwam ik toch wel in een hele andere stad aan. Als je alleen ook al naar de geschiedenis van de steden kijkt komt er al niet veel overeen. Daarnaast had ik, zeker in vergelijking met Leipzig, ook het idee, dat ik meer in een groot dorp was, met toch vooral heel veel (Aziatische) toeristen. Ik wil de geboortegrond van Sissy :) echter ook weer niet tekort doen, want het is natuurlijk wel een hele mooie stad. Dit kwam onder andere door onze goede gids Victoria.

Verder zijn in mei en juni, in 2 etappes weliswaar, ook nog mijn vrienden langsgekomen. Ik heb ze beiden een rondleiding door de stad gegeven, en kan zowat zelf aan de slag als gids bij het ‘Völkerschlachtdenkmal’. Ik ben er eigenlijk al iets teveel geweest, maar elke keer als ik er voorbij kom trekt het weer mijn aandacht. Ik was blij dat mijn vrienden er waren, en vond het ook best wel bijzonder, dat ze überhaupt kwamen. 2 halve dagen op en neer rijden is natuurlijk niet niks. Toen ze weer weg waren dacht ik toch wel; hoe goed ik het in Nederland eigenlijk heb. Het moge geen geheim zijn dat ik het hier heel erg naar mijn zin heb, maar als ik strak weer in Nederland ben vind ik het ook weer helemaal prima.

Het spijt me Irma, maar het is er nog steeds niet van gekomen zowel de Thomaskirche als de ‘Thomaner’ zelf te bezoeken. Ik heb nu echter definitief gepland om er volgende week, als de toetsen voorbij zijn, echt naartoe te gaan. Ik mijn laatste blog stel ik je er van op de hoogte ;).

De komende anderhalve week staat nog in het teken van toetsen en dan zit, in ieder geval het universitaire gedeelte van de uitwisseling, er al weer op. Ik blijf echter nog 2 weken hier. 2 weken, die ik samen met de andere Erasmusstudenten wil gebruiken, om nog lekker van de stad te genieten. Want als je eenmaal een ‘Leipziger’ bent, dan blijf je dat toch je hele leven.


Jari